De zon geeft haar laatste stralen weg over de velden. Enkele toeristen fietsen nog over het bospad, maar verder is het stil. Zondagavond in Nederland, ergens in de Achterhoek. Als je niet beter wist waan je je in een paradijselijke wereld, maar de NOS-alerts spiegelden ons deze week weer eens een andere werkelijkheid voor.
Categorie: Blogs between east and west
Blogs vanuit Thailand
Door de speakers van mijn laptop klinkt het slotnummer van één van de concerten van U2. Chaja zingt het refrein in haar eigen kleuter Engels volop mee. Vanaf augustus zal ze echter weer in het Nederands moeten leren zingen nu ons verblijf hier in Thailand tot een einde komt.
Het is vroeg in de morgen. Naanbrood, worstjes en gebakken eieren staan op een lange tafel in een grote vervallen ruimte. Naast me zit een gepensioneerde generaal van het Karen bevrijdingsleger. Terwijl zijn vrouw in de laatste fase van haar leven in de kamer naast ons verpleegd wordt door haar dochters, spreekt hij over dat wat was en bovenal over dat wat zal zijn in dit grensgebied van de hoop.
Tussen alle ‘farang’ (westerlingen) met spijkerbroeken, t-shirts en Thaise vrouwen, zat daar een monnik met een oranje gewaad. Zowel zijn uiterlijk als de plek waar hij was (het immigratiekantoor), verraaden een westerse achtergrond. “Be a monk for a month” of zelfs langer. Het is overduidelijk dat velen uit het westen hier iets zoeken wat thuis is kwijtgeraakt.
“De wereld is niet perfect, dus heeft ons leven zin. Om te proberen met kwetsbaarheid, met zachtheid en met schoonheid, de wereld iets mooier te maken dan ze is.” (Herman Finkers)
Happy New Year! Ik zit achter mijn studenten die wat onwennig om zich heen kijken. Het kruis is zojuist binnengedragen en moeder Maria kijkt vol mededogen op ons neer. De priester luidt de dienst in met een vreugdevolle nieuwjaarsgroet. Het is eerste advent en het nieuwe kerkelijke jaar is begonnen.
“Opeens maakte de oude vrouw haar haren los. Lange zwarte haren hingen voor haar gezicht. Ze zwaaide heen en weer, ze boog, danste als een heks en haar ogen werden bloedrood. ‘Ga weg! Ga weg!’ schreeuwde ze met een ondermaanse stem.”
De avond was vol geesten, lampionnen, sluipende kinderen en tricks and treats. Ik sliep. Terwijl de Keltische cultus – zelfs in Chiang Mai – gevierd werd op kinderlijke wijze, waren de lichten uitgegaan bij ons thuis: jetlagged. Gisteren zijn we veilig en gezond weer aangekomen in Chiang Mai na weken van onderzoeken voor Salomé in Nederland.
Nu even geen blog vanuit Chiang Mai, maar een korte update vanuit Utrecht. Twee weken geleden zijn we noodgedwongen teruggekeerd naar Nederland om verder onderzoek te doen naar de gezondheidssituatie van onze oudste dochter Salomé.
“Onze aardbol is rond en alom heerst op haar het woeden der geschiedenis. Revoluties golven, tronen wankelen, kronen rollen, bommen vallen, kreten stijgen op, bloed vloeit. Maar één gemeente ken ik, die daar ligt, nog even onberoerd als op de dag der schepping: Rijssen….” (Belcampo, ‘Het Grote Gebeuren’)